Ervaringen van Botteraars
Ook Trui doet dit jaar weer mee aan de Zachtebedrace. Vanaf vrijdagavond zullen wij weer met 9 man (Jasper, Pim, Diede, Emiel, Chris, Wiebe, Johan, Bart en Bart) de mooie plekjes op het Wad verkennen en proberen zoveel mogelijk punten te scoren!
Gisteravond hebben we een mooi plan gemaakt en de komende dagen houden we jullie natuurlijk op de hoogte van de verdere voorbereidingen.
Nog een paar weekenden varen en dan kunnen we weer lekker klussen in Rotterdam. Om dit klusseizoen in te leiden is er maandag 23 november weer een Botterborrel!
Rond 20.30 beginnen we op de Bolk met een onderhoudsoverleg waarbij Wiebe ons gaat vertellen wat de plannen zijn deze winter. Een algemene planning is er al en die is hier te vinden.
Dit is ook hét moment om jouw goede idee in te brengen. Wil je bijvoorbeeld een oventje zodat we afbakbroodjes kunnen bakken, of toch een online volgfunctie van Trui? Kom dan langs!
Vanuit de haven van Workum toch nog een blogstukje. We zijn zaterdagochtend om kwart voor zeven ankerop gegaan om nog een uurtje te kunnen spannen. Het was nog donker dus heel spannend maar het ging eigenlijk heel mooi. En het leverde precies genoeg spiering op om een pond te kunnen leveren door de EB58.
De afgelopen dagen zijn we vooral bij Den Oever geweest. Daar netten geschoten bij de kust en teruggekuild naar de Friese kust. Soms weinig wind wat het vissen en het sturen bemoeilijkte. Geen snelheid dus ook geen spiering, of waren ze er gewoon niet? Wel een opmerkelijk ander beest, een zeehond was bijna in ons sleepnet beland! Ons net wat al sinds woensdag ten noorden van Workum stond leverde een grote snoek op van wel 8 pond… helaas niet de kanjerprijs maar wel een worsteling om hem uit het net te krijgen:
Dan natuurlijk nog de uitslag: een tiende plaats voor de Brijlepel met een totaal van €121,36 aan gevangen vis! En een tweede plaats samen met de EB58 in het kuilklassement met helaas maar 1 pond spiering. De winnaar had twee pond…
Het waren weer mooie dagen, tot volgend jaar!
Lea heeft vandaag twee nieuwe vriendjes gekregen: Dietrich en Henk! Ze zijn groot, glibberig en heel sterk. Dietrich is een levensgenieter die ervan houdt om aan het oppervlak te chillen. Henk kan goed rugcrawlen, maar wil best even onder water zwemmen na gekieteld te worden. Deze twee grote vrienden vonden we vanochtend in ons net, samen met wat bot en een krabbetje.
Het kuilen is heel gaaf. Jammer dat er weinig wind is en de spiering blijkbaar sneller zwemt dan wij kunnen zeilen… We worden wel steeds beter in sturen en hebben vandaag voor loeverman gespeeld. Onze netten staan nu naast de geul bij Hindelopen waar wij zelf ook ons plekje hebben gevonden. Net gegeten, nu de kachel aan en wafels bakken. Morgenvroeg misschien nog een trek kuilen om een portie spiering te kunnen aanleveren samen met de EB58.
In de grote kuil schenen 5 spierinkjes te zitten. Zelf hebben we het net niet binnengehaald: dat heeft de EB58 gedaan. Wat gingen we “hard” opeens zo zonder kuil achter ons aan!
Daarna verder gevaren op weg naar de Vlieter. Of nee, toch maar naar Breezanddijk. Of zullen we Den Oever doen? Het schoot allemaal niet zo op met de weinig wind van vandaag. Uiteindelijk hebben we een diepere kuil tussen Breezanddijk en de Vlieter opgezocht om onze staandwant netten te water te laten. Die staan er mooi bij, hopelijk vinden we er morgenochtend vis in!
Nu liggen we voor anker met het geruis van auto’s op de afsluitdijk op de achtergrond. De boot is opgeruimd, de afwas is gedaan en de kachel staat aan: tijd om zo eens lekker onze slaapzakken op te zoeken om morgenvroeg de netten weer binnen te kenteren. Daarna weer span kuilen!
Met een persbootje: we komen deze winter in de Waterkampioen.
Na even wat leuk ge-etter met het wegvaren door de jollen volledig klem te zetten, zijn we mooi door it soal gekomen met dank aan onze jaagploeg op de kant.
Nu rustig doordobberen en wachten op meer wind (en de EB58 om zo te kunnen spannen).
Afgelopen zomer lagen we in het prachtige Spakenburg en toen maakte Wim Ruizendaal deze fantastische beelden! Komende zaterdag zijn we terug op onze Lustrumdag en kan je Trui zelf bewonderen samen met allerlei andere botters. Kom vooral langs.
Voor de liefhebbers zijn er nog extra beelden hier en hier te vinden.
Vanochtend lag ik lekker in de grofgereedschapkrat toen er (om half 7…) ineens een sio begon te regelen dat het anker er uit moest. Om 36 euro te besparen was de bemanning van deze zomerweek namelijk niet in Lauwersoog blijven overnachten maar alvast op het eerste wantij richting Ameland vastgevaren. We konden blijkbaar maar een klein stukje varen want om 10 uur was er weer zand tegen het vlak.
Een paar uur later was de kluscom een rondje om de boot aan het lopen toen hij een meter breeuwnaad eruittrok. Voor de boot wat minder leuk maar dat betekende wel dat ik aan het werk mocht om het nieuwe werk er weer in te slaan. Toen begon het avontuur…
De kluscom had mij namelijk tijdelijk te rusten gelegd op de zwaardglijklamp, met de steel tegen het zwaard, en mij daar vervolgens laten liggen. Het had heel vervelend kunnen aflopen als de Lui van Trui het zwaard er in hadden laten zakken, dus gelukkig gebeurde dat niet. Gevolg was dat ik op de eerste rang zat bij alle volgende aanrakingen met het zand onder Ameland. Rijkswaterstaat mag sommige tonnen van de Zuider Spruit wel weer eens wat beter gaan positioneren.
Toen kwamen we ook nog langs een gekapseisde ton en dat was zo interessant dat men mij ineens zag chillen in het middagzonnetje. Toen was mijn avontuur helaas over. De botter is nog een paar uur doorgevaren en ligt nu weer vast op de aanloop naar het Vingegat.
Morgen uitslapen en ’s avonds naar Harlingen. Bam!
Gister hebben we een begin gemaakt met het breeuwen van het dek. Vandaag hebben we besloten dat we toch wel erg hard uitlopen op de planning (we zouden al aan het varen moeten zijn) dus dat dit een klusje wordt voor de eerste zomerweek! Altijd handig als mensen dan ook dingen kunnen. Wel hebben we nog even het gedeelte onder de waterbalk gebreeuwd. Direct na het ontbijt, half slapend, drie man (iedereen vandaag) op die paar meter. Uithalen, inslaan, aanslaan, pekken. Hard doorwerken, maar na de koffie hoefden we alleen nog maar wat laatste dingen te pekken.
Hierdoor konden we de waterbalk vandaag ook op zijn plek krijgen. Het leuke van de waterbalk is dat hij stiekem recht is, maar dat niet is in de boot. De waterbalk wilt best op zijn plek komen, maar je moet hem wel overtuigen om er heen te gaan. Er is een bolling in 2 richtingen. Het dek staat bol en de waterbalk staat bol naar voren gericht. De bolling naar voren wordt er in gezet door, voordat je draadeinden door de balk zet, een schroevendraaier door het middelste gat te steken. Als je dan een breekijzer achter de waterbalk op de mast (of tegenwoordig op onze mooie nieuwe wig) zet kan je het midden naar voren schuiven. Vervolgens kan je een hoop steken en voelen met de schroevendraaier totdat je het gat vindt. Blijft toch moeilijk om het gaatje te vinden. Als je het gat hebt gevonden kan je achter de waterbalk iets zetten zodat hij daar blijft. Bij ons was dit een moer tussen de balk en de wig. Draadeind er door, vastdraaien en klaar.
De bolling van het dek wordt er in gedaan door de draadeinden goed aan te draaien. Denk aan een pijpsleutel met een ringsleutel erop en dan met al je kracht er aan trekken. Met zweten, spierkweken en proberen niks te breken komt dat uiteindelijk wel op zijn plek.
Na de lunch kwam er een busje aan vanuit Delft. Morgen beginnen de Spakenburgse dagen en is het een grote drukte in het centrum. Daar wil je niet doorheen met een busje. Hier waren wij op voorbereidt! Alle spullen die naar Delft waren gegaan (de dingen die hier alleen maar in de weg zouden staan) zijn weer terug gekomen. Gisteravond hebben we de spullen hier gesorteerd op nog nodig en niet meer nodig. Hebben we nou wel of niet de grote boor nodig? Hebben we meer vlas nodig? Welke schroeven hebben we nodig? Allemaal moeilijke keuzes, maar we willen ze min mogelijk hier houden. Dit mogen we namelijk weer zelf mee nemen in de trein.
Nadat het busje was in en uitgeladen gingen we verder met de kooien. De schipperskooi ging er als eerste in. Deze was er mooi uitgehaald, mooi opgeborgen en met een klein tikje met de (houten) hamer wilde hij gelijk weer terug. Is toch wel genieten wanneer je dan weer kan zitten in het vooronder. De matenkooi had iets meer werk nodig. Hij had er waarschijnlijk even snel in kunnen zitten. Echter was er een dingetje. Sinds het vorige groot onderhoud in Elburg miste er in de kooi namelijk een balkje. Blijkbaar geen groot probleen, gaat al een paar jaar goed, maar het zou toch mooi zijn als die er weer eens in terug komt. En zo maakt Diede kans op het als laatste gebruik maken van de grote apparaten hier op de helling. (Hadden we al eens verteld over de grote lintzaag, de vlakbank, de diktebank, de ‘als je iets er bijna in hebt moet er iemand de stekker uit rukken’-slagmoersleutel en al het andere leuke speelgoed hier?).
Na een flinke pan pasta rood met makreel gingen we nog even door. De matenkooi zit er momenteel bijna in. Wat er vooral nog even snel moest gebeuren was wat doppen lijmen. De zitters onder het schot hadden die nog niet. Dat zou maar eens onhandig kunnen worden als het schot er morgen in gaat. En wanneer we dan toch met lijm gaan spelen kunnen we ook die doppen in het dek wel doen. En zo geschiede het dat Johan als laatste met de grote apparaten gespeeld heeft. Stukje hout onder de kolomboor, doppen er uit halen met de lintzaag, doppen er in.
Even tussendoor, wisten jullie al dat iroko best wel veel lijkt op (waarschijnlijk) teak? Probeer ze maar te vinden! Zo komt er in een groot onderhoud in eens bilinga en teak in de boot!
Morgen gaan we dus nog het schot er in zetten. Hier moeten nog wat plankjes voor gemaakt worden. Een van de, of mogelijk wel de laatste mogelijkheid om met de grote apparaten hier te spelen. Wat zou het toch mooit zijn als er een lintzaag in het klushok zou passen..
Maar goed. Vandaag zijn we een flink eind opgeschoten. De matenkooi moet nog even een handjevol schroeven krijgen en de deurpost moet nog even terug gezet worden. Daarna kunnen we beginnen aan het schot. Hier zullen we 4 plankjes en een groot aantal veren voor moeten maken, maar mogelijk kan dit in een dag. Het einde is in zicht en Trui begint alweer op een bezeilbare boot te lijken.
Op deze maandagmorgen is de botter hellingaf gegleden. Het filmisch bewijs daarvan volgt later want het zou eigenhandig mijn resterende internetbundel voor deze maand opslokken. Daaraan voorafgaand hebben we nog een paar naden aangeslagen en een GROTE ONTDEKKING gedaan: Harpuis, ook onze eigen, kun je uitstekend met een kwast aanbrengen, mits ie écht warm is.
Na de lunch hebben we de mast er weer op gezet. Met wat duwen en trekken past ie in z’n koker. Daarna hebben Diede en Wiebe een deel van het dek gebreeuwd en ondergetekende heeft zich om de stand van de mast bekommerd. Nadat de mast op zijn plek stond riepen de oud-hellingbaas en de oud-oud-hellingbaas tegen elkaar dat die voorstag toch wel erg los stond en dat ie dus wel niet zo hard en niet zo hoog zou varen. Dat wisten we al maar het was wel weer erger dan met de oude mastkoker, waarin de mast door kleine wigjes achterover gedwongen werd. Die situatie moest dus hersteld en liefst overtroffen worden. Om de mast achterover te trekken hebben we de dirk op beide korvijnagels strakgetrokken. Daardoor ontstond liefst 35 mm ruimte aan de voorkant. Een goede oplossing voor dat probleem is een wig over de gehele breedte van de koker.
Voor een kort intermezzo neem ik u nu mee naar afgelopen winter. Er was binnen het Trui-wereldje enige discussie over de vraag of de nieuwe mastbank van bilinga (Nauclea spp.) of van eik (Quercus sect. Quercus) gemaakt zou moeten worden. Het grote voordeel van bilinga was dat het in de benodigde maat beschikbaar is. Europees eik is natuurlijk het hout waarvan botters oorspronkelijk gebouwd werden. Daarnaast is het iets goedkoper. Zo kwamen we na lang zoeken op de bekende plank van Ivor uit.
Op deze werf wordt volop bilinga verwerkt. De reststukjes daarvan slingeren over de helling en dienen als stempelhout en stutten. Zo’n reststukje trof ik na een korte zoektocht naar geschikt hout om de wig van te maken. Het had allerlei voordelen zoals een geschikte breedte, een grote lelijke kwast en een rommelig randje. Na enige interactie met achtereenvolgens zaagtafel, vlakbank en lintzaag ontstond hieruit de ideale wig. Op deze wijze hoop ik het bilingafront enigszins tegemoet te kunnen komen.
Daarna hebben we nog een klein eikenhouten wigje aan de stuurboordzijde in de onderkant van de koker gespijkerd zodat de mast nu bijna recht staat. Trui gaat nu nog harder zeilen. Morgen is er helaas geen DARP maar anders had de concurrentie haar borst nat kunnen maken.
Sinds het laatste blogje is er natuurlijk van alles gebeurd. We hebben inmiddels alle zes de knieën van de mastbank op hun plek gezet en vandaag heeft Koos de stuurboordsvoordewinder vastgemaakt. Het bakboordbroertje heeft Wiebe eergisteren al vastgebout. Vandaag en gisteren zijn ook drie spantjes die we in de eerdere dagen pas gemaakt hebben geplaatst, uiteraard met voldoende tixophalte. Vanaf de hoosgoot gezien wordt aan bakboord de zitter-oplanger-combinatie die het tweede spant vormt vervangen en aan stuurboord diezelfde combinatie. Daar hebben er één zitter van kunnen maken. Aan stuurboord vervangen we ook de eerste oplanger voor de goot. Het bovenste deel daarvan zit al en morgen boetseren we een vulstuk voor de onderkant. Wanneer dat zit kan de grote knie er weer tegenaan gezet worden. Het oplangertje aan bakboord moet ook nog even pas gemaakt worden.
Ondertussen heeft Wim de nieuwe mastkoker gebouwd op zo’n manier dat ook een nieuwe mast goed past. Voorlopig varen we dus nog met wigjes rond. Op de foto zie je hoe je een elektrisch schaaf als vlakbank kunt gebruiken om een kikker voor de kluiverval te maken.
Volgende week moet het schot en hele inventaris weer geplaatst worden, met alle uitdagingen van dien. Dat betekent dat we iets gaan uitlopen en er blijven hier niet heel veel mensen over. Mocht je nog geen vakantieplannen hebben en wel even er tussenuit willen dan zouden we heel blij zijn met een extra paar handen.
Een nieuwe week begon met dezelfde klus als waarmee de vorige eindigde, het weer vastmaken van de knieën die de mastbank ondersteunen. Dit gaat wat moeilijker dan gedacht, inmiddels zitten er twee vast, twee bijna en de laatste twee moet nog mee begonnen worden. We denken dat we het steeds beter en sneller kunnen dus hopen dat ze morgen allemaal vast zitten.
Halverwege de ochtend kwam Wim weer terug van een weekendje vrij. Hij is vandaag begonnen met de nieuwe mastkoker, onder meer door de kettingzaag te zetten in de gloednieuwe mastbank, maar ja, er moet wel plek zijn voor de mast…
Wiebe heeft zojuist de wieltjes van het vlaggenlijntje opgemeten zodat deze gemaakt kunnen worden en in de Owee 2016 geplaatst kunnen worden. Zie foto opdat deze informatie niet vergeten wordt.
Diede
Deze zondag geen geschaaf of geboor. De knieën moeten een dagje wachten. Vandaag hebben we eerst grondig uitgeslapen en daarna in alle rust drie gescheurde broeken gerepareerd, links en rechts (bak- en stuurboord voor nautisch georiënteerden) wat lijnolie gesmeerd en een eerste laag van het prinsenwerk geschilderd.
Hieronder staat nog een foto die we jullie gisteren onthouden hadden. Koos was jarig dus Lea maakte confetti.
